En mutlu an

Hiç unutamadığım bir anı. Evlendiğimize yaklaşık bir yıl olmuş. Bir yıl da cicim aylarından sayılabilir tabii ki de ancak ilk birkaç ay gibi de değildir doğal olarak. Ben her zaman olduğu gibi "Beni seviyor mu?" endişelerine gark olmuş haldeyim. Birkaç gündür belli belirsiz bir soğukluk var aramızda. Ciddi bir şey yok. Belki de sadece yorgunluktan. Ama o soğukluk benim canımı acıtmaya yetiyor. Gece gündüz düşünüp üzülüyorum. Sonra bir gece uykunun en derin anlarında, sırt sırta yatarken, birden ikimiz de aynı anda birbirimize dönüyoruz ve yarı uyur yarı uyanık birbirimize sımsıkı sarılıyoruz. Sevgi sarılması, cinsellikle ilgisi yok. Biliyor insan bunu, hissediyor. Evet diyorum evet, Allah'ım sana binlerce şükür. Beni gerçekten seviyor. Çok doğal, çok kendiliğinden, çok içten gelen bir hal o anda yaşadığımız çünkü. Günlerce o anı düşünüp, kendi kendime sırıtırken yakalıyorum kendimi. Yıllar geçiyor, hala, evliliğimin en mutlu anlarından biri olarak kalıyor hafızamda.