Evlendiğimize 2-2,5 yıl olmuş. Çok tartışmışız o güne kadar, çok yıpratmışız ilişkiyi. Bir de çocuğumuz olmuş. Hayat zorlaşmış, telaş artmış, sorumluluklar çoğalmış. Aramızda sevgi hala var ama ufak çaplı hasarlar almış işte. Öyle bir dönem.
Müzikle ilgileniyor T., daha önce söylemiş miydim? Gitar çalıyor. İlk tanıştığımızdan beri öyle evde, kendi kendine hobi olarak çaldığı gitarı, o dönemlerde, canlı müzik yapan arkadaşlarının yanında takılarak geliştirme hevesine kapılıyor. Bu yetmiyor bir de enstrüman falan satan bir yerde gitar dersleri vermeye başlıyor. Gitar dersleri genelde ikindiden sonra, akşamüstü oluyor. Canlı müzikse tabii ki geceleri. Haftanın beş altı günü derse gidiyorum diye akşama doğru çıkıyor, saatlerce ortada yok, yine iki üç gün de geceleri canlı müzikte, yok. Ben evde bebekle bir başıma. Aylar geçiyor böyle. Sadece gece vakti saatlerce evde olmaması değil mesele, hali tavrı da bir tuhaflaşıyor adamın. Şüpheyle, acıyla kıvranıyorum ama kucağımda küçücük bebekle ne yapabilirim ki? Arabam da yok o zamanlar. Bir gün gardroptaki kıyafetlerinin ceplerini kontrol etmek düşüyor aklıma. Ve tataaaaa, bilin bakalım ne buluyorum? Bir simkart. O eve gelene kadar deli gibi dönüp duruyorum evin içinde. Bastığım yeri bile bilmiyorum. Nihayet geliyor eve. Bir hışımla açıklama istiyorum. Tak telefona, aç şu kartı diye emrediyorum. Açası yok ama kesin kararlıyım, açacak. El mecbur açıyor. İçinde bir sürü aşk mesajları. Aklımı oynatıyorum. Çıldırıyorum zannediyorum. Benim değil bu kart diyor, E. nin. E. dediği bir arkadaşı, 30 küsur yaşında, işe yaramaz, gereksiz herifin teki. Allah Allah ne işi var E.nin kartının senin gardropta, aylardır giymediğin ceketinin cebinde diyorum. E. nin babasıyla arası bozuk, bu kızı istemiyormuş ailesi, kartı bulurlarsa sorun olur diye saklamam için bana verdi diyor. Daha inandırıcı bir yalan bulamadın mı diyorum. Koskoca herif, çocuk gibi babasından korkacak, ayrıca minnacık bir simkartı evinde saklayacak yer bulamayacak, sana emanet bırakacak öyle mi? Bunu utanmadan bana anlatıyorsun ve benim de inanmamı bekliyorsun ha, diyorum. E. ile yüzleştireyim seni, madem bana inanmıyorsun o anlatsın diyor. Tamam diyorum, ertesi sabah E. ile konuşuncaya kadar evdeki tüm telefonları, kartları yanıma alıyorum, gizliden E. ye haber uçurmasın diye. Gece sabaha kadar da simkarttaki kıza, "Bana adımı söyle, senden duymayı çok seviyorum ismimi" kıvamında mesajlar çekiyorum. Çünkü gerizekalı kız, karttaki onca mesajın içinde bir kere bile mesajı yazdığı kişinin ismini belirtmemiş. Kızdan bir cevap gelse T. diye veya E. diye ona göre her şey çözülecek. Ama yazmıyor kız benim istediğimi. Sabah beraber gidip E. yi alıp bizim eve getiriyoruz. E. de aynı kocamın söylediklerini söylüyor. Ondan daha önemlisi simkartı telefonuna takıyor ve tıktık pin kodunu giriveriyor. Halbuki benimki pin kodunu bir kağıttan bakarak girmişti. Kart gerçekten E.nin olabilir demek ki. Tabii benim adam onu bir şekilde uyarmadıysa. Nasıl uyarsın ki? Gece boyu telefonların hepsi benim yanımdaydı ve hemen hemen hiç uyumadım zaten. Sabah olunca da gözümü üstünden ayırmadım. Tek bir şey kalıyor. Akşam eve ilk geldiğinde, konuyu biraz konuştuktan sonra tuvalete girmişti. Ve ben o sırada çıldırmış bir halde olduğumdan telefonuna el koymayı akıl edecek durumda değildim. İşte o sırada telefonu yanında götürmüş, E. ye alelacele bir mesajla durumu anlatmış olabilirdi. İhtimaller ihtimaller. Sonra kızla da konuştum, kesinlikle zannettiğim gibi bir şey olmadığını, kendisinin E. ile sevgili olduğunu, benim içimi ferah tutabileceğimi söyledi orospu hazretleri. İyi bari dedim, içimi ferah tutayım o zaman. İnanmak istedim belki de başta kocam olmak üzere hepsinin yalanlarına. Çok uzatmadım mevzuyu. Normale dönmemiz yine de epey sürdü tabii. Normal-miş gibi olmaya demeli aslında. Hepsi bu kadarla kalsa hiçbir zaman ilk günkü haline dönemese de atlatabilirdik bu vartayı gibi geliyor yine de. Kocamın ahlaksızlıkları kalmadı bu kadarla tabii ki, katlanarak devam etti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder