İlk aldatılışım, ceket cebindeki simkart

Evlendiğimize 2-2,5 yıl olmuş. Çok tartışmışız o güne kadar, çok yıpratmışız ilişkiyi. Bir de çocuğumuz olmuş. Hayat zorlaşmış, telaş artmış, sorumluluklar çoğalmış. Aramızda sevgi hala var ama ufak çaplı hasarlar almış işte. Öyle bir dönem.

Müzikle ilgileniyor T., daha önce söylemiş miydim? Gitar çalıyor. İlk tanıştığımızdan beri öyle evde, kendi kendine hobi olarak çaldığı gitarı, o dönemlerde, canlı müzik yapan arkadaşlarının yanında takılarak geliştirme hevesine kapılıyor. Bu yetmiyor bir de enstrüman falan satan bir yerde gitar dersleri vermeye başlıyor. Gitar dersleri genelde ikindiden sonra, akşamüstü oluyor. Canlı müzikse tabii ki geceleri. Haftanın beş altı günü derse gidiyorum diye akşama doğru çıkıyor, saatlerce ortada yok, yine iki üç gün de geceleri canlı müzikte, yok. Ben evde bebekle bir başıma. Aylar geçiyor böyle. Sadece gece vakti saatlerce evde olmaması değil mesele, hali tavrı da bir tuhaflaşıyor adamın. Şüpheyle, acıyla kıvranıyorum ama kucağımda küçücük bebekle ne yapabilirim ki? Arabam da yok o zamanlar. Bir gün gardroptaki kıyafetlerinin ceplerini kontrol etmek düşüyor aklıma. Ve tataaaaa, bilin bakalım ne buluyorum? Bir simkart. O eve gelene kadar deli gibi dönüp duruyorum evin içinde. Bastığım yeri bile bilmiyorum. Nihayet geliyor eve. Bir hışımla açıklama istiyorum. Tak telefona, aç şu kartı diye emrediyorum. Açası yok ama kesin kararlıyım, açacak. El mecbur açıyor. İçinde bir sürü aşk mesajları. Aklımı oynatıyorum. Çıldırıyorum zannediyorum. Benim değil bu kart diyor, E. nin. E. dediği bir arkadaşı, 30 küsur yaşında, işe yaramaz, gereksiz herifin teki. Allah Allah ne işi var E.nin kartının senin gardropta, aylardır giymediğin ceketinin cebinde diyorum. E. nin babasıyla arası bozuk, bu kızı istemiyormuş ailesi, kartı bulurlarsa sorun olur diye saklamam için bana verdi diyor. Daha inandırıcı bir yalan bulamadın mı diyorum. Koskoca herif, çocuk gibi babasından korkacak, ayrıca minnacık bir simkartı evinde saklayacak yer bulamayacak, sana emanet bırakacak öyle mi? Bunu utanmadan bana anlatıyorsun ve benim de inanmamı bekliyorsun ha, diyorum. E. ile yüzleştireyim seni, madem bana inanmıyorsun o anlatsın diyor. Tamam diyorum, ertesi sabah E. ile konuşuncaya kadar evdeki tüm telefonları, kartları yanıma alıyorum, gizliden E. ye haber uçurmasın diye. Gece sabaha kadar da simkarttaki kıza, "Bana adımı söyle, senden duymayı çok seviyorum ismimi" kıvamında mesajlar çekiyorum. Çünkü gerizekalı kız, karttaki onca mesajın içinde bir kere bile mesajı yazdığı kişinin ismini belirtmemiş. Kızdan bir cevap gelse T. diye veya E. diye ona göre her şey çözülecek. Ama yazmıyor kız benim istediğimi. Sabah beraber gidip E. yi alıp bizim eve getiriyoruz. E. de aynı kocamın söylediklerini söylüyor. Ondan daha önemlisi simkartı telefonuna takıyor ve tıktık pin kodunu giriveriyor. Halbuki benimki pin kodunu bir kağıttan bakarak girmişti. Kart gerçekten E.nin olabilir demek ki. Tabii benim adam onu bir şekilde uyarmadıysa. Nasıl uyarsın ki? Gece boyu telefonların hepsi benim yanımdaydı ve hemen hemen hiç uyumadım zaten. Sabah olunca da gözümü üstünden ayırmadım. Tek bir şey kalıyor. Akşam eve ilk geldiğinde, konuyu biraz konuştuktan sonra tuvalete girmişti. Ve ben o sırada çıldırmış bir halde olduğumdan telefonuna el koymayı akıl edecek durumda değildim. İşte o sırada telefonu yanında götürmüş, E. ye alelacele bir mesajla durumu anlatmış olabilirdi. İhtimaller ihtimaller. Sonra kızla da konuştum, kesinlikle zannettiğim gibi bir şey olmadığını, kendisinin E. ile sevgili olduğunu, benim içimi ferah tutabileceğimi söyledi orospu hazretleri. İyi bari dedim, içimi ferah tutayım o zaman. İnanmak istedim belki de başta kocam olmak üzere hepsinin yalanlarına. Çok uzatmadım mevzuyu. Normale dönmemiz yine de epey sürdü tabii. Normal-miş gibi olmaya demeli aslında. Hepsi bu kadarla kalsa hiçbir zaman ilk günkü haline dönemese de atlatabilirdik bu vartayı gibi geliyor yine de. Kocamın ahlaksızlıkları kalmadı bu kadarla tabii ki, katlanarak devam etti.

En mutlu an

Hiç unutamadığım bir anı. Evlendiğimize yaklaşık bir yıl olmuş. Bir yıl da cicim aylarından sayılabilir tabii ki de ancak ilk birkaç ay gibi de değildir doğal olarak. Ben her zaman olduğu gibi "Beni seviyor mu?" endişelerine gark olmuş haldeyim. Birkaç gündür belli belirsiz bir soğukluk var aramızda. Ciddi bir şey yok. Belki de sadece yorgunluktan. Ama o soğukluk benim canımı acıtmaya yetiyor. Gece gündüz düşünüp üzülüyorum. Sonra bir gece uykunun en derin anlarında, sırt sırta yatarken, birden ikimiz de aynı anda birbirimize dönüyoruz ve yarı uyur yarı uyanık birbirimize sımsıkı sarılıyoruz. Sevgi sarılması, cinsellikle ilgisi yok. Biliyor insan bunu, hissediyor. Evet diyorum evet, Allah'ım sana binlerce şükür. Beni gerçekten seviyor. Çok doğal, çok kendiliğinden, çok içten gelen bir hal o anda yaşadığımız çünkü. Günlerce o anı düşünüp, kendi kendime sırıtırken yakalıyorum kendimi. Yıllar geçiyor, hala, evliliğimin en mutlu anlarından biri olarak kalıyor hafızamda.

Cicim ayları

Geçen yazıda bahsettiklerimi saymazsak evliliğimizin ilk ayları harikaydı. Bana bir çiçek gibi davranıyordu kocam. Prenses gibi. Beni sevdiğini hissediyordum. Ben de onu deliler gibi seviyordum. "Evcilik oynamak gibidir şimdi sizin evliliğiniz" demişti anneannem. Haklıydı. 

Yalnız bende bir özgüven eksikliği vardı da o muydu sebebi bilmiyorum, onca sevgi gösterisine rağmen, hep kalbimin bir köşesinde bir şüphe vardı? "Acaba beni gerçekten seviyor mu?", "Acaba beni hala ilk günlerdeki gibi seviyor mu?" vs. vs. Her yeni sevgi gösterisiyle biraz yatışır, ferahlar ama kısa bir süre sonra yine aynı kurtların beynimi kemirdiğini hissederdim. Tabii, bir yandan da adamın beynini yerdim yukardaki sorularla. Ne oldu tabii, zamanla kabak tadı verdi. Haklıydı. 

Kaprislerim, huysuzluklarım vardı bir de. Daha önce hiçbir ilişkim olmamasına bağlıyorum şimdi düşününce bunu. Cilve, naz nasıl yapılır bilmiyordum ki. Huysuzlukla yapılır sanıyordum. Aylarca ses etmeden çekti tüm o hallerimi. Ama ne oldu tabii, zamanla kabak tadı verdi. Haklıydı.

Evlendiğimizden birkaç ay sonra ilk kez bir akşam beni evde yalnız bırakıp arkadaşlarıyla buluşmaya gitti. Bana ayrıntılarıyla anlattı, nereye, kimlerle gideceğini. Gitmek istemediğini ama gitmezse çok ayıp olacağını söyledi. Elimden geldiğince çabuk gelirim dedi. Ve tahmin edin ben ne yaptım? O gelene kadar acaba bir kadınla mı buluştu diye acıdan kıvranarak pencere önünde yolunu gözledim. Şimdi düşünüyorum da, ruh hastası gibi davranmışım. Ama bu davranışımın sebebini de bağlayabileceğim yerler var. Babamın annemi aldatmış olması mesela. Mesela o orospunun bizim evi arayıp söylediği, "annene söyle babanın yakasından düşsün, baban aylardır benimle birlikte" mesajına, tesadüfen o sırada telefonu benim açmamdan dolayı doğrudan muhatap olmam. Mesela önceki yazıda anlattığım, her yerden fışkıran aşk fotoğrafları ve mektuplarından mütevellit geçmişin hayaletlerine duyduğum kıskançlık tohumlarının yavaş yavaş içimde boy atıp serpilmesi.

T. çok geç olmadan geldi o gece. Hiç belli etmedim o gelene kadar kafamın içinde fırdolanan yılanları. Anlattı uzun uzun gecesinin nasıl geçtiğini. Tabii ki gayet masumdu benim sevgili kocam. Ama geçen 11 yıla rağmen her ayrıntısını hatırladığıma göre o gecenin, onca yıldır yaşadığım kabus gecelerin birincisi olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. O ilk gece ben haksızdım belki ama haklı olduğum yüzlerce gece olacaktı daha.

İlk kıskançlıklar

Ne çok şey anlatmak istiyorum, ne az yazabiliyorum. Kimi zaman ortam müsait olmuyor, kimi zamansa ruh halim. Ancak yazarsam rahatlayabileceğim anlar olduğu gibi, yazmanın, hatırlamanın canımı daha çok acıtacağını hissettiğim anlar da oluyor.

Böyle yazınca hep kötü şeyler yaşamışım da onları hatırlamak beni üzüyormuş gibi oldu. Değil aslında. Çok acı çektiğim günler olduğu gibi çok mutlu olduğum günler de çoktu evliliğimde. Belki o yüzden bu aşamada bunca acı çekişim. Her zaman, hep kötü olsaydık, güle oynaya boşanırdım belki, kimbilir. Ama o güzel anılar yok mu? İşte onlar, bir daha onlardan yaşayamayacağını bilmenin acısı fena çörekleniyor insanın üstüne.

Konuyu dağıtmak istemiyorum aslında. Kronolojik olarak bugüne nasıl geldiğimizi anlatıp bitirmeliyim önce. Ardından şimdiki zamanla ilgili çok, pek çok şey yazmalıyım.

İlk evlendiğimiz zamanlarda, T.nin annesinin evinden getirdiği koli koli kitapları yavaş yavaş yerleştirme işini üzerime almıştım. Kitapların içinden çıkan eski aşklarının fotoğrafları, notlar, mektuplar, eski nişanlısıyla olan nişan fotoğrafları, bu kitap yerleştirme işini benim için kabusa çevirmiş, daha bir iki aylık evliyken kıskançlığın esaretine girme sebebim olmuşlardı. Bulduklarımdan hiç bahsetmedim T. ye. Ta üniversite zamanlarından kalmış, kitap sayfaları arasında unutulmuş şeyler için hem huzurumuzu bozmayacak, hem de o anılarını aklına düşürüp adamın aklını bulandırmayacak kadar mantığım çalışıyordu o günlerde. Yırtıp yırtıp atıyordum hepsini. Ama o kadar çoktular ki. Aşk konusunda gayet aktif bir kocaya sahip olduğumu anlamıştım böylece. Onun hiçbir şeyden haberi olmamıştı ama benim içime koca koca mutsuzluk tohumları atılmıştı bile. Filizleneceği günler de gelecekti.