Sebep

Kalbimin daraldığı, içimin bunaldığı bir anda yazıyorum bu satırları. Yazarsam bir nebze ferahlarım belki umuduyla. Yoksa bu satırların birinin gözüne çarpma ihtimalinin çok düşük olduğunun farkındayım. Çarpsa ne olacak? Ne değişecek? Birileri beni duysa, dinlese, ilgilense mutlu olurum belki ama beklenti yıkıyor insanı, beklemeyeceğim. Bir kağıt, bir kalem de bu işi görür aslında ama o kağıdın evde birilerinin eline geçme ihtimali caydırıcı bir etken. Burası temiz. Ölsem bile kimse bulamaz bu satırları.

Kocamdan boşanma kararı verdim iki hafta önce. Geç kalmış bir karar? Bilmiyorum. Belki. Lafı uzatmadan söylemek gerekirse kocamın beni aldattığını öğrendim, sebep bu. Geç bir karar olması yolundaki şüphelerimin sebebiyse, bu beni ilk aldatışı değil. Daha öncekileri sineye çektim açıkçası. İnkar etti, özür diledi, yapmadım dedi, yapmam dedi, ne istersen öyle olsun dedi, dedi, dedi, dedi... ve kaldım daha öncekilerde. Kaldım ama hiç unutmadım tabii. Beni aldattığını düşünmeden tek bir gün, ne günü, tek bir saat bile geçirmeden kaldım. Ve ne oldu? Yine aldattı. Artık dönüşü yok. Kararlıyım. Ama kararlı olmak her şeyi çözmüyor. Çok acı çekiyorum. Çok korkuyorum. Birçok şeyden korkuyorum. En iyisi baştan anlatmak.